Eschatologia pro-gamer'a

Długo zastanawiałem się czy tytuł jest właściwy. Pro-Gamer’a? Kto to? Ale skoro tekst pisany jest z myślą o przyszłości troszkę i opiera się na kilku przykładach znanych graczy pozwoliłem na taką hiperbolizację. Czym mianowicie może zająć się tytułowy pro-player, gdy skończy karierę z grania? Przecież często nie skończył on uniwersytetu, który z poświęceniem rzucił na koszt zarabiania pieniędzy przed komputerem. Jednak są przykłady osób, które „coś” w branży grania robią po latach swojej świetności. W dodatku to „coś” przekłada się na korzyści materialne, czyt. pieniądze.

Mianowicie – fatality zajął się produkcją profesjonalnych produktów dla graczy. Tworzy podkładki, bluzy, koszulki oraz kilka innych gadżetów, które mają spełniać wymagania najbardziej wybrednych pro-player’ów. Swego czasu także na eBay sprzedał własnego siebie - zwycięzca aukcji wygrał Wendela' na cały dzień i mógł on uczyć się współzawodniczyć na światowym poziomie przy bacznym oku guru światowego Q3. Jest on na razie jedyną osobą, która w swoim „drugim życiu” zarabia pieniądze. Bo na razie na horyzoncie nie widać kolejnych takich typów, choć niepewnym krokiem wyłania się klan Schroet Kommando. Wprowadzili oni szkołę nauki grania. Jest to pomysł dość kontrowersyjny, aczkolwiek pod okiem takiej klasy trenerów, nawet największe niedorajdy staną się graczamy z wyższej ligi. Można umówić się z Heaton’em na serwerze, a on pokaże najbardziej skuteczne zagrywki taktyczne. Jedynym minusem tego wszystkiego jest cena – zbyt wygórowana, jednak zajęcia mierzone są do osób o dość zasobnym portfelu i bardzo niskich umiejętnościach. Bo przecież prawdziwy gracz do wszystkiego powinien dojść sam, ewentualnie podglądając najlepszych na demach. Ciekawe co zrobi SK jak przed zawodami pod fejkiem na lekcje zgłosi się gracz rywalizującego klanu i spyta o pare zagrywek drużyny?

Powyższe dwa przykłady są obecnie jedynymi, rozsądnymi pomysłami co ze sobą zrobić po zakończeniu kariery. Jest jednak kilkoosobwe grono, które także „rzuciło wszystko w pieruny” i zajęło się działaniem na koszt innych graczy. Zacznę od Sujoy’a. Wraz z ekipą z klanu [9] stworzył XSReality, które z biegiem czasu przekształciło się w obecne ESReality. Jest to istny Eden dla całej internetowej braci, której głównym zainteresowaniem jest granie w gry komputerowe. Tylko grupkę takich zapaleńców stać by jeździć na turnieje, zdawać stamtąd relację, dodawać dema, galerie. To naprawdę pożyteczna sprawa i wierzę, że tamtejsi redaktorzy w niedalekim czasie znajdą sponsora bo w chwili obecnej wszystko pokrywają z własznej kieszeni. Ostatnio Cyberfight dorwało takiego sponsora – jednak czy zrobią z tego pożytek? Mniejsza z tym, ta kolumna nie o tym,

Kilku graczy światowej sławy z Hakeem’em i Unholy’m na czele skończyło karierę w złotym wieku Quake3. Zaczęli przegrywać (może nie do końca, po prostu szło im coraz gorzej), więc postanowili wycofać się na dobre. Jednak tylko z grania. Zostali oni między innymi najęci do organizacji profesjonalnych turniejów Global Gaming League – a kto inny, jeśli nie sami gracze, wie lepiej jak poprawnie zadbać o odpowiednie zasady oraz ustawienia komputerów? Nikt. A ich doświadczenie nabyte między innymi podczas przygotowywania takich rozgrywek jak eliminacje WCG 2001 w Ameryce, na pewno zaowocuje. W dodatku mają z tego pewne profity. Jest to moim zdaniem bardzo dobra okazja do robienia pieniędzy, łącząc przyjemne z pożytecznym. CPL oraz inne organizacje powinny dostrzec zalety płynące z tego rodzaju pomocy i nająć kilkunastu takich pro-player’ów, którzy zajmą się logistyką. A obecnie jesteśmy skazani na zawody, które stoją pod znakiem organizacji „Angela i Ekipy”, która jest stanowczo zbyt subiektywna jeśli chodzi o podejmowane decyzje. W dodatku łatwo nimi zmanipulować – czy ktoś widział grać w UT2003 na max detalach?

Dużo zależy od ilości turniejów – nikt nie jest w stanie utrzymać się z organizacji dwóch lub trzech turniejów w roku. Musiałoby być ich więcej, jednak w chwili obecnej jest to nierealne. CPL zaczął stawiać zdecydowanie na jakość, a nie ilość – z różnym skutkiem. Kiedyś CPL potrafił w roku zorganizować do 4 zawodów i wszystkie spełniały oczekiwania graczy, nie było osoby, która odważyłaby się powiedzieć coś złego na Angel’a – nie było do tego żadnych podstaw. Nie wiadomo jak wyjaśnić to, choć dużo wskazuje to z powodu głównej siły napędowej zawodów – graczy Quake 3 bo właśnie wtedy wszystkie turnieje kierowane były specjalnie dla nich. Trudno się dziwić, że CPL postawiło jednak na ilość – w końcu z Counter-Strike’a płyną o wiele większe profity, w końcu gra posiada o wiele wiecej zwolenników. Łatwiej się CS’a nauczyć, a to, że na wyżyny wspina się co 20 gracz, to Angel’a nie interesuje. Liczą się statystyki, czyli prawie nic nie znaczące liczby.

Czy jednak prawdziwi pro-gamerzy znajdą w przyszłości stałe zajęcie związane z grami? Ciężko powiedzieć, jednak skłonny jestem iść w stronę odpowiedzi „tak”. Nie będzie to dotyczyć wszystkich zawodników, zaledwie mały procent tych bardziej przedsiębiorczych i pomysłowych obsadzi stołki w organizacjach typu CPL. Czas zrozumieć, że tacy ludzie są potrzebni, zresztą wcześniej gracze posłuchają „swoich” aniżeli sztywniaków np. z CPL’a. Czy mam rację?