Znaczenie słowa "gra" nie zmieniło się praktycznie nigdy. Najprościej rzecz biorąc, poprzez grę rozumiemy zespół czynności wykonywanych przez osobę, bądź grupę osób, mających na celu przyniesienie satysfakcji. Na przestrzeni wieków można bez problemu dostrzec, iż cechy fizyczne grania przybierały najróżniejsze formy i kształty. Począwszy od najstarszych, mniej lub bardziej złożonych, gier planszowych rodem z Chin, poprzez gry sportowe, które wywodzą się, jak można przypuszczać, od elementów życia codziennego ludzi istniejących w dawnych epokach. Jako wyrazisty przykład można podać tutaj choćby rzut oszczepem, który niewątpliwie pochodzi od tradycyjnego polowania człowieka na zwierzynę, czy też gry sportowe typowo zespołowe, jak chociaż piłka nożna, które wyczerpują znamiona zjawiska towarzyszącego nam od zarania dziejów - walki, czy też wojny.

Bez wątpienia można zauważyć, iż w znakomitej większości gry tradycyjne oraz sportowe nieodłącznie wiążą się z bezpośrednim kontaktem z drugim człowiekiem. Nasza natura również odgrywa tutaj znaczenie - chodzi o potrzebę rywalizacji i zwycięstwa. Idąc tym tropem i biorąc pod uwagę możliwą satysfakcję, kreatywnie myślący człek wymyślił sobie grę. A po co? Przypuszczam, że głównie po to, aby się nie pozabijać na wzajem. Nie zagłębiając się w archeologię, załóżmy, że pierwszy "gracz" chciał udowodnić swoją wyższość nad innym. Wtedy wystarczyły do tego siła fizyczna lub ponadprzeciętny spryt.

No dobrze, ale po co w ogóle o tym wspominałem? Otóż chciałem na przykładzie gier tradycyjnych i sportowych podkreślić fakt, iż ich podstawową cechą jest rywalizacja z drugim człowiekiem. Nie dziwne więc jest, iż pierwsza gra komputerowa jaka powstała w ogóle (mowa o Pong, który powstał w 1972 roku) była przeznaczona dla dwóch graczy, którzy odbijali naprzemiennie piłeczkę, co miało symulować grę w tenisa stołowego. Konsole pierwszej generacji, jak Magnavox Odyssey, czy też Coleco Telstar także oferowały pozycje, w które można było grać w dwie osoby.

W miarę rozwoju technologii informatycznej powstawały coraz to nowsze algorytmy, mające na celu zastąpić intelekt ludzki i pozwalający człowiekowi na rywalizację z nieistniejącym, lecz na swój sposób inteligentnym przeciwnikiem. Z komputerem w trybie dla jednego gracza. Na długie lata zapadła moda na single player. Zaryzykuję nawet stwierdzenie bez jakiejkolwiek analizy, iż w latach 75-92 powstało o stokroć więcej gier przeznaczonych dla jednego gracza, niż z myślą o współrywalizacji z drugim człowiekiem. Istniała co prawda jej nieco inna forma, mówiąc potocznie i obrazowo: "kto pokona komputer lepiej? kto zdobędzie więcej punktów przeciwko niemu?". Bez wątpienia najmocniejsze gry dla jednego gracza to wszelakiej maści zręcznościówki z platformówkami na czele. RPG, czyli gry, gdzie wcielamy się w konkretną postać, symulatory oraz gry przygodowe, które do ich ukończenia wykradały człowiekowi nierzadko dziesiątki. Wszystko to uczyło człowieka walki z maszyną, która nie może wykazać się refleksem ani umiejętnością podejmowania decyzji w sytuacji podbramkowej.

Dziś można powiedzieć śmiało, iż era gier komputerowych typu single player chyli się ku upadkowi. Wraz z powstaniem protokołu TCP/IP i popularyzacją sieci powstał nowy standard. Mianowicie, granie tak jak u podstaw gier, czyli człowiek przeciwko człowiekowi. Tym razem jednak koloseum zastąpione zostało serwerem, a gracze mogli pozostać w domu przy dwóch (lub więcej w zależności od liczby uczestników zabawy) oddalonych od siebie komputerach lub konsolach. Obecny poziom rywalizacji na platformach komputerowych już dawno przekroczył poziom trudności oraz kunsztu, jakim musi wykazać się dobrze przygotowany zawodnik w grach tradycyjnych. eSportowi jest do sportu coraz bliżej, a różnice zmniejszają się w ogromnym tempie - właśnie dlatego, że poziom trudności czołowych turniejowych gier na świecie jest czasami wręcz nadludzki.

Istnieje naprawdę wiele wspaniałych gier przeznaczonych dla jednego gracza, jednak śmiem twierdzić, iż człowiek, a w szczególności młody, który zasmakował kilkukrotnie rywalizacji z innym graczem poprzez internet,nigdy więcej nie spojrzy z zachwytem na tryb single player. Widzę to po sobie. Nie ważne jak gra ma rozbudowaną fabułę, czy też tryb kariery - nie jest mnie w stanie wciągnąć na dłuższą metę. Prawdę mówiąc, to bardzo rzadko udaje mi się taką pozycję ukończyć. Oczywiście to, że granie samemu ze sobą nie jest ciekawe nie oznacza, że single player jest dziś niedopracowany - wręcz przeciwnie. Jednak w tym wszystkim zawsze mi brakuje jednego. Kontaktu z drugim człowiekiem. Mówiąc prosto z mostu - ukończenie gry, gdzie przeciwnikiem jest jedynie komputer, nie daje już żadnej satysfakcji, pomimo tego iż czasem trzeba się o wiele bardziej namęczyć, czy też nagłówkować, niż przeciwko typowemu zjadaczowi chleba, który siedzi na drugim końcu kabla. A jedynym impulsem na sięgnięcie po grę "sp" może okazać się taki czynnik jak chwilowy brak dostępu do internetu podczas gdy ma się ochotę w coś pograć.

Zbierając wszystko w całość, ciężko nie pomyśleć, że zapomniany przez wielu już tryb, gdzie przeciwnikiem jest komputer, będzie odchodził coraz bardziej w niepamięć. Sądzę, że będzie to miało jedną zasadniczą zaletę dla graczy interesujących się eSportem. Dla ludzi niezwiązanych z tematem, granie w gry komputerowe to często czysta abstrakcja, czy też zwyczajna strata czasu. Nierzadko odbierają graczy, jako bezproduktywnie tuczących w klawiatury dzieciaków, którzy mogą, a nawet powinni zainwestować swój wolny czas w coś zupełnie innego. Ufam, iż jedynie kwestią czasu jest popularyzacja eSportu na świecie na znacznie większą skalę, niż ma to miejsce teraz. W pewnym momencie dojdzie do wymiany pokoleniowej i Ci, którzy dzisiaj muszą toczyć walki z rodzicami czy rówieśnikami na argumenty, których większość nie jest w stanie zrozumieć, sami staną się rodzicami. Wtedy niejeden z nas kupi na święta swojemu dziecku jakąś dobrą grę, której obiecujący tryb multi-player da szansę młodziakowi rozwinąć skrzydła.